आरस्पानी ,
अशी कित्येक होती म्हणून झटकली फुलपाखरे
ज्या पाखरावर जीव जडला ते होते आरस्पानी
गोड आठवांत जपलेले सारे मधाळ,मदहोश क्षण ,मी माझ्या नियतीच्या या कोलांट्या उडीवर आजही अचंबित आहे, तू ज्या अदेने आयुष्य स्पर्शले त्या अदेवर मी आजही फिदा आहे,
सारे क्षण मनाच्या सांदीकोपऱ्यात घट्ट जपून ठेवलेत सये ,कोंदणातल्या जडावासारखे! अगदी अनमोल,...
...मग एके दिवशी तुझे निघून जाणे पोरके करून मला..हा असा दर्द माझ्यासाठी नवीन ...मग ओल्या दिवसांत ओली जखम घेऊन जगणे माझे तुझ्याविना..साऱ्या सरींना साहत...
चालतेय आयुष्य नेहमीसारखेच...
आता ऋतू निघून जातात कसेबसे,दिवसहि हळूहळू...खुरडत रात्रीही निघून जातात , रोज सकाळी सकाळ होते, रात्री अंधार पडतो,चंद्र-सूर्यही काही यायचे थांबत नाहीत,बदलले असे काहीच नाहीय,सारे काही तसेच आहेत,तेच रस्ते,तीच वर्दळ ,मीही आपला तसाच रोज उठतो,तसाच दिवसभर बिझी असतो,दगदग होते आजही तेवढीच,संध्याकाळी मात्र आवर्जून तुझ्यासाठी वेळ काढतो,तुला भेटायचे असते ,कुठेही तू सांगशील तिथे,तुझ्या कॉलची वाट पाहतो,तुझा कॉलही लागत नाही,वाटते तू फोन करशील....
पण आठवणी पिंगा घालू लागतात अश्या संध्याकाळी , दिव्याभोवती फिरणाऱ्या पतंगासारख्या ..
तुझे सुंदर हसणे,मला हाक मारणे, मला ऐकणे ,असे सारे मी आठवत बसतो मग मी तासनतास...
मग मैफिलीतला शेवटचा चिराग ढळावा तश्या येणाऱ्या रात्री सये काळीज फाडून आत घुसतात ,
मग मी माझ्या पाकिटात ठेवलेली तुझी तस्वीर पाहतो ...
एकटक पाहत राहतो...तिरमिरीत उठतो ,मरणाआधी उठावे तसेच, तुझी चुंबने घेण्याआधी उठावे तसेच,आसक्त ....
कोपऱ्यातला मघाशी निजलेला दिवा पुन्हा जागवतो
अन रात्र रात्र तुझी वाट पाहतो......जळणाऱ्या वातीला जागते ठेवून...
@भावेश 'काव्या'
